Zorgcontinuïteit onder druk en niemand zegt het hardop

De afgelopen maanden zien we met lede ogen aan hoe het publieke debat over zelfstandigen in de zorg steeds verder polariseert. Een groeiend aantal zorgorganisaties zegt noodgedwongen afscheid te nemen van zzp’ers; niet omdat het beter is voor de zorg, maar omdat wetgeving en handhaving daartoe lijken te dwingen. Dat is niet alleen zonde, het is ronduit zorgelijk.

De kernvraag: wat willen we?

Hebben we niet allemaal baat bij toegankelijke, betaalbare en kwalitatieve zorg voor iedereen? Aan zorgcontinuïteit en tevreden cliënten én tevreden zorgverleners? Hoe zijn we dan op een pad beland waarbij we zzp’ers structureel weren om vervolgens dezelfde mensen via dure uitzendbureaus in te huren. En ook nog eens tegen hogere tarieven. Dat is toch de wereld op z’n kop!

Ruimte voor dialoog

Zzp’ers zijn geen probleem, ze zijn onderdeel van de oplossing. Zorgprofessionals die bewust kiezen voor ondernemerschap doen dat vaak met hart voor het vak én oog voor hun eigen balans. Ze dragen bij aan de flexibiliteit die organisaties nodig hebben voor een gezonde bedrijfsvoering. Zeker in een sector waarin de rek eruit is. De wetten en regels die nu over zelfstandigen zijn uitgestort, maken dat voor veel organisaties nog nauwelijks werkbaar. Maar over zzp’ers praten zonder hen erbij te betrekken, helpt niemand.

Wachtlijsten, leegloop en oplopende kosten

Natuurlijk, echte schijnzelfstandigheid moet worden aangepakt. Maar dat kan zonder het hele zzp-model over één kam te scheren. De balans tussen loondienst en zelfstandig ondernemerschap moet realistisch zijn en blijven. Stop daarom met het verspreiden van het beeld dat ‘de inzet van zzp’ers moet stoppen’. Wat bereiken we daarmee? Zorgprofessionals gaan heus niet massaal terug in loondienst. Wat wel gebeurt: oplopende wachtlijsten, leeglopende teams en stijgende kosten doordat de flexibele schil via omwegen weer wordt ingehuurd.

Niet verbieden maar verbinden

De oplossing ligt niet in verbieden of afbouwen. De oplossing ligt in samenwerken. Niet óver elkaar praten, maar mét elkaar praten. Niet de regels verengen, maar het gesprek voeren: wat kan wél binnen de wet- en regelgeving? Wat is er nodig om goede, betaalbare en toegankelijke zorg mogelijk te maken?

SoloPartners staat klaar om dat gesprek aan te gaan. Voor de zorg – met elkaar.