‘Statement vakbekwaam indiceren’ is gebaseerd op wantrouwen

Bericht geplaatst 4 juni 2024 om 09:47

Op 23 mei heeft de Vereniging Verpleegkundigen & Verzorgenden Nederland (V&VN) een statement gepubliceerd over het vakbekwaam indiceren voor de Zorgverzekeringswet. SoloPartners twijfelt niet aan de goede bedoelingen van V&VN. Toch zijn wij van mening dat het statement geen positieve bijdrage levert aan de kwaliteit van zorg.

Peildatum: 1 januari 2025

In het statement zijn vier voorwaarden voor indicerend wijkverpleegkundigen opgenomen. Het  statement loopt vooruit op de herijking van het normenkader in de wijkverpleging waaraan momenteel wordt gewerkt. Beginnend wijkverpleegkundigen (startend na 1 januari 2025) moeten vanaf die datum aan alle vier de voorwaarden voldoen. Wijkverpleegkundigen die voor die datum zijn gestart, moeten voldoen aan drie van de vier voorwaarden.

Voorwaarden in het kort

In het statement “Vakbekwaam indiceren voor de Zorgverzekeringswet” benoemt V&VN de volgende voorwaarden:

1. de verpleegkundige is BIG geregistreerd én voldoet aan minimaal een van de genoemde opleidingseisen;
2. de verpleegkundige heeft aantoonbaar een aanvullende geaccrediteerde training vakbekwaam indiceren gevolgd;
3. de verpleegkundige maakt relevante deskundigheidsbevordering in het eigen vakgebied aantoonbaar;
4. de verpleegkundige neemt minimaal driemaal per jaar aantoonbaar deel aan intercollegiale toetsing met als onderwerp indicatiestelling Zvw; minimaal eenmaal per jaar wordt een eigen indicatie ingebracht.

Het volledige statement bekijken? Klik hier.

Ontbreekt het vertrouwen?

Met de eerste voorwaarde is niks mis. Deze komt er eenvoudigweg gezegd op neer dat een wijkverpleegkundige bevoegd en bekwaam moet zijn. Ook met de derde en vierde voorwaarde, aantoonbare deskundigheidsbevordering en intercollegiale toetsing, hebben wij geen enkel probleem. Dit sluit aan bij de geldende wet- en regelgeving. En bovendien is het niet zo gek om te verlangen dat een wijkverpleegkundige kan aantonen bewust bezig te zijn met leren en verbeteren.

Ons probleem zit in de tweede voorwaarde: het aantoonbaar volgen van een geaccrediteerde training vakbekwaam indiceren. Deze voorwaarde is een goed voorbeeld van wat er mis is met de zorg. Blijkbaar vertrouwen we er niet op dat een wijkverpleegkundige op basis van de eerste voorwaarde bevoegd en bekwaam is om te indiceren. Dat vertrouwen mogen we kennelijk pas hebben na het volgen van een extra geaccrediteerde training.

Kostbare tijd gaat verloren

Een verpleegkundige die in 2025 zijn of haar diploma behaalt, is dus niet direct inzetbaar als wijkverpleegkundige. De werkgever moet eerst nog een geaccrediteerde training ‘vakbekwaam indiceren’ regelen en betalen. Het volgen en afronden van zo’n training kost tijd waardoor de verpleegkundige in die periode minder beschikbaar is voor zorgtaken. En dus pas na verloop van tijd inzetbaar is in de functie waarvoor hij of zij is aangenomen.

Rol voor ACM weggelegd?

Welk belang is hiermee gediend en welke toegevoegde waarde heeft deze voorwaarde? Dient het daadwerkelijk de kwaliteit van de zorg of bemoeilijkt het, onder het mom van kwaliteitsbevordering, de toetreding tot het beroep van wijkverpleegkundige. Is er dus eigenlijk sprake van concurrentiebeperking? Deze vraag is meer dan gerechtvaardigd, zeker omdat aardig wat wijkverpleegkundigen hun beroep uitoefenen als zzp’er. Het lijkt ons dan ook goed als de Autoriteit Consument en Markt (ACM) hier eens naar zou kijken…

Dienen ‘barrières’ het doel?

Stel dat de bekwaamheid daadwerkelijk onvoldoende is als uitsluitend aan de eerste voorwaarde is voldaan. Is het dan niet logischer om het gesprek te starten met de opleidingen om de modules klinisch redeneren/indiceren inhoudelijk te verbeteren. Nu worden barrières opgeworpen via gedwongen winkelnering; barrières waarvan ernstig mag worden betwijfeld of die het beoogde doel dienen.

Heb je nog vragen? Neem dan contact op met onze klantenservice.