Zzp’ers en de vrije zorgkeuze veroorzaken het zorginfarct?! Zou het echt?

Bericht geplaatst 6 september 2022 om 11:27

Een voormalig beleidsmedewerker van Zorgverzekeraars Nederland (ZN) houdt zzp’ers in de zorg verantwoordelijk voor het naderende zorginfarct. Inperking van het recht op vrije zorgkeuze zou de oplossing zijn. SoloPartners is het hier absoluut niet mee eens. In dit artikel leggen we uit wat er niet klopt aan de redenering in het artikel.

Het artikel waarin dit pleidooi staat is een premium artikel in ZorgVisie. Vandaar dat we uitleg geven wat hij schrijft en hoe wij hierover denken.

Makkelijke overstap

Door de wettelijk vastgelegde vrije zorgkeuze (artikel 13 Zvw) zou het voor zorgverleners makkelijk zijn om de overstap naar het zzp-schap te maken. Immers, ook als je geen contract hebt met een verzekeraar heb je toch recht op betaling, artikel 13 Zvw waarborgt dat.  

Door het recht op vrije zorgkeuze in te perken, dwing je zorgverleners om een contract te sluiten met een verzekeraar. Meer gecontracteerde zorgaanbieders zou ertoe leiden dat de zorg beter georganiseerd kan worden en het zorginfarct wordt afgewend. Aan deze redenering kleven zoveel bezwaren dat je je af kunt vragen of de schrijver het zelf wel serieus meent.

Vrije zorgkeuze is er niet voor de zorgaanbieder of voor de verzekeraar

Het recht op vrije zorgkeuze is gericht op zorgvragers en moet waarborgen dat een cliënt altijd de zorg krijgt die hij of zij nodig heeft, ook als er geen gecontracteerde zorgverlener beschikbaar is. Het artikel waarborgt de zorgplicht van verzekeraars ook als deze onvoldoende capaciteit hebben ingekocht. Zorgverzekeraars hebben binnen het stelsel voldoende mogelijkheden om niet-gecontracteerde zorg te minimaliseren. Die mogelijkheden benutten ze niet. Zolang verzekeraars niet al het mogelijke doen om niet-gecontracteerde zorg te voorkomen, mag die vorm van zorg nooit de reden zijn om het recht op vrije zorgkeuze af te schaffen.

Verzekeraars verzaken hun zorgplicht

Verzekeraars kopen te weinig capaciteit in van bepaalde soorten zorg of kopen te weinig capaciteit in bepaalde regio’s, waardoor zorgvragers aangewezen zijn op niet-gecontracteerde zorg. Zij zijn bovendien geneigd om in te kopen bij grote aanbieders, die nogal eens toezeggingen doen die ze niet kunnen of willen waarmaken. Dat zijn doorgaans ook de aanbieders die als werkgever niet de meest interessante partij zijn om voor te werken en die dus bovengemiddeld veel uitstroom naar zzp kennen. Bovendien slagen de grote aanbieders er niet in om te voldoen aan de behoefte van de cliënt, die persoonlijke aandacht en zorg op maat wil.

Zorgverzekeraars zouden dus veel meer werk moeten maken van het contracteren van kleinschalige zorgaanbieders en zzp’ers. Dat wordt nu bewust niet gedaan want dat is veel werk en de inkoopafdelingen van de zorgverzekeraars zijn de afgelopen jaren eerder kleiner dan groter geworden. Dat zorgaanbieders er echter geen zin in hebben om hun inkooptrajecten zorgvuldig in te richten en hun inkoopbeleid aan te passen naar waar cliënten en werknemers in de zorg naar op zoek zijn, te weten kleinschalige zorgaanbieders met aandacht voor de menselijke maat, mag nooit de reden zijn dat de cliënten het wettelijke recht verliezen om zelf te mogen kiezen van wie zij zorg willen ontvangen.

Dat een voormalig medewerker van ZN hier wel voor pleit, verrast uiteraard niet. Dat de oplossing weer eens niet bij de verzekeraars wordt gezocht, verrast evenmin. Iedereen moet inleveren zodat de zorgverzekeraars hun positie in het stelsel kunnen verstevigen zonder dat de cliënt er ook maar een sikkepit mee opschiet.

Maar, zorg draait toch om de cliënt?!